Благодарение на поранешниот жител на селото Предоле на падините на Жељина, кој се откажал од својата викендица, десетгодишниот Александар Банковиќ не мора да пешачи седум и пол километри до училиште. Учителката на Александар секој ден патува по 75 километри со автомобил од Краљево за да го научи својот единствен ученик.
За учителката Хелена Веселиновиќ, последните пет километри од патувањето низ планинскиот терен до селото Предоле се многу заморни, бидејќи патиштата се некатегоризирани.
Во случај да падне снег, наставничката ќе мора да го остави автомобилот, како што советуваат селаните од Предоле, и до училиштето, кое е оддалечено околу километар и половина, наместо по главниот пат, ќе стигне по козја патека.
За среќа, сè уште не паднал снег. Патот води покрај старото училиште, кое пред неколку години се урна под снегот. Во исто време Александар пристигнува на училиште во придружба на своето верно куче. Наставата се одржува во една обична куќичка. Има само една клупа, даска и шпорет на дрва.
„Тоа многу му значи на Александар, на неговото семејство, затоа што имаат пет километри до следното училиште. Тој е уште мал, па би му било многу тешко да помине пет километри до училиште, особено во зима кога паѓа снег кога условите се малку тешки“, вели Хелена Веселиновиќ.
Александар вели дека сега е доволно возрасен за да оди во Меѓуречје, во поголемо училиште.
"Навикнат сум на тоа. Одам со моите кучиња. Ме штитат од животните. Среќен сум на училиште. Сега сум четврто одделение и подобро ми е на училиште отколку дома", рекол Александар.
Сестрата на Александар, Јулијана, посетува училиште во Гокчаница.
„Тој има два и пол километри до училиште, а јас седум. Сега сум шесто одделение, така што нема место за мене таму“, рече Јулијана.
Во училиштето во Гокчаница има само две ученички. Јулијана и шестгодишната Руска од село Борово. До седумдесеттите години од минатиот век во овие планински училишта имало и до шеесет ученици.
Патот до дома е потежок за Александар отколку да стигне на училиште. Неговиот дом е на крајот од селото, на самите падини на Жељина.
Ниту снегот, ниту студот не се пречка за малиот Александар. Тој е среќен и секое утро со задоволство поминува километри за да стигне во училиште. Ваквите деца се гордост!
.jpg)
