На денешен ден, пред 44 години, во Љубљана почина Јосип Броз Тито. Кој беше тој? Изгледа, за кого како.
Кој беше Јосип Броз Тито?
Роден е во големо селско семејство во Кумровец, северозападно од Загреб. Татко му бил Хрват, а мајка му Словенка, а Јосип Броз бил седмо од петнаесетте деца. Неговото семејство имало долга историја во Загорје, првото спомнување на семејството датира од 16 век.
По завршувањето на четиригодишното државно училиште во Кумровец, Броз две години работел на имотот на неговиот вујко во Подреда. Во 1907 година отишол во Сисак со идеја да стане келнер, но набрзо се запишал на браварскиот занает и во 1910 година го завршил своето чиракување.
Потоа се приклучил на Социјалдемократската партија на Хрватска и Славонија во Загреб.
Работел во Виена, се борел во Србија, заробен во Русија
Откако работел како патувачки метален работник во различни австроунгарски и германски центри, извесно време работел во фабриката за автомобили Дајмлер во мало гратче јужно од Виена. Тој тогаш не го знаел тоа, но во тоа време во Виена живееја и четворица мажи кои заедно со него подоцна многу ќе го променат светот. Тоа беа Хитлер, Сталин, Троцки и Фројд. Сталин и Троцки беа во бегство, а Зигмунд Фројд веќе беше етаблиран научник. Во истиот град живеел 24-годишен маж од северозападна Австрија, чии соништа да студира на Академијата за ликовни уметности во Виена биле уништени двапати и кој престојувал во евтин дом – Адолф Хитлер.
Јосип Броз бил регрутиран во австроунгарската армија во 1913 година, каде што завршил обука за подофицер. Како наредник отишол во војна против Србија во 1914 година. На почетокот на 1915 година бил префрлен на рускиот фронт, каде што бил тешко ранет од Русите и заробен во април 1915 година.
Тој беше испратен во логор за воени заробеници, каде што се запозна со болшевичката пропаганда. Во 1917 година учествувал во демонстрациите во тогашниот Петроград.
По Октомвриската револуција, тој се приклучил на Меѓународната црвена гарда во Омск, Сибир. По контраофанзивата на Белците, тој побегнал во Киргистан (сега Киргистан), а потоа се вратил во Омск, каде што се оженил за Русинка и се приклучил на јужнословенскиот дел на болшевичката партија.
Во октомври 1920 година се вратил во родната Хрватска, која тогаш била дел од новооснованото Кралство СХС, и набрзо се приклучил на Комунистичката партија на Југославија.
Во неговиот стан била пронајдена бомба, осуден е на 5 години затвор
Кариерата на Броз како комунистички милитант беше прекината во декември 1920 година со државната забрана за комунистички активности. Ја изгубил работата како загрепски бравар и се преселил во блиското село, каде што работел како механичар во мелница до 1923 година.
Откако ги вратил врските со подземната КПЈ, тој служел како локален и регионален партиски функционер и синдикален организатор во Хрватска и Србија до 1927 година, кога се приклучил на комитетот на КПЈ за Загреб, брзо станувајќи негов организационен секретар.
Тој промовираше кампања против партиските функции (т.н. Загребска линија) привлекувајќи го вниманието на Москва. Награден е со назначувањето на функцијата политички секретар на Загребскиот комитет во април 1928 година. Тој ги водеше улични демонстрации против владата по атентатот на хрватските пратеници во белградскиот парламент во јуни 1928 година. Неговиот успех во заживувањето на виталноста на КПЈ беше прекинат со неговото апсење во август 1928 година. неговата посветеност на новата бунтовничка линија на Коминтерната, организацијата на меѓународниот комунизам под покровителство на Советскиот Сојуз.
Во текот на судскиот процес, кој заврши со петгодишна затворска казна, Броз се бранеше со исклучителна храброст и стекна дополнителни заслуги во партиските власти.
Затворската казна на Броз се совпадна со воспоставувањето на кралската југословенска диктатура, која беше прогласена од кралот Александар I за да се запрат националистичките движења на незадоволните несрпско население. Во обид да го разбие скромното влијание на КПЈ, власта уапси поголем дел од партискиот кадар. И покрај овие удари, во времето на ослободувањето на Броз во март 1934 година, КПЈ полека закрепнуваше под пргавото водство на Милан Горкиќ. Горкиќ го поканил Броз во седиштето на КПЈ во Виена, каде што се обидел да ја обезбеди соработката со тоа што го донел во Политбирото на КПЈ. Во тоа време, Броз го презел псевдонимот Тито, еден од многуте што ги користел. Од февруари 1935 година до октомври 1936 година, Тито бил во Советскиот Сојуз, каде што работел во апаратот на Коминтерната.
По чистката постави свои луѓе во КПЈ
До 1937 година, Тито беше се повеќе вклучен во подземната работа на КПЈ во Југославија, каде што воспостави врски со новата генерација милитанти.
Чистките на Јосиф Сталин го уништија раководството на КПЈ, одземајќи ги животите на Горкиќ и на повеќето други врвни ветерани. Тито профитираше од репресијата, а веројатно и беше учесник во неа и доби мандат од Коминтерната да го дополни раководниот совет на КПЈ со неговите поручници – Едвард Кардеље, Александар Ранковиќ, Милован Ѓилас и Иво Лола Рибар. Тој беше избор на Коминтерната за нов генерален секретар на КПЈ, функција што формално ја презеде во 1939 година.
Во октомври 1940 година, Тито ја претстави левичарската стратегија на КПЈ, која ја фокусираше партијата на вооружен бунт и федералистичко решение за југословенското прашање. Во тоа време, КПЈ имаше околу 7.000 членови, не сметајќи ги дополнителните 17.200 членови на Младата комунистичка лига.
Во борбата со фашистите ја добил наклоноста на Западот
Можноста за вооружен бунт се појави откако силите на Оската, предводени од Германија и Италија, ја окупираа и ја поделија Југославија во април 1941 година. КПЈ остана единствената организирана политичка група подготвена и способна да се бори против окупаторите и нивните соработници на целата територија на непостоечката југословенска држава. Ова значеше дека партизанските единици во кои доминираа комунистите не беа само помошници на сојузничките воени напори туку и офанзивни сили сами по себе.
Нивната крајна цел, грижливо скриена во реториката на народноослободителната борба, беше всушност преземањето на власта. Титовите партизани станаа закана не само за окупаторите и соработниците, туку и за кралската власт во егзил и нејзините домашни експоненти, српските четници на Дража Михаиловиќ. Со текот на времето, комунистичкиот притисок ги принуди четниците на тактички сојузи со Оската, забрзувајќи ја нивната изолација и пораз.
Во 1943 година, откако штабот на Тито претрпе тешки удари во операциите на Оската од јануари до јуни (особено во битките на Неретва и Сутјеска), западните сојузници го признаа како водач на југословенскиот отпор и ја обврзаа лондонската влада во егзил да дојде во услови со него. Во јуни 1944 година, кралскиот премиер Иван Шубашиќ се сретнал со Тито на островот Вис и се договорил со него за координација на активностите на владата во егзил.
Советската армија, поддржана од Титовите партизани, ја ослободи Србија во октомври 1944 година, запечатувајќи ја судбината на југословенската династија, која имаше најсилни следбеници во оваа најголема од југословенските земји.
Брутална одмазда по завршувањето на војната
Следеа низа операции за чистење, кои ја зајакнаа комунистичката контрола врз цела Југославија до мај 1945 година. Во овој процес, југословенските граници беа проширени до Истра, а беа извршени брутални репресалии против хрватските и словенечките соработници.
За време на војната, во Југославија загинаа околу еден милион луѓе, од кои околу 500.000 Срби, околу 200.000 Хрвати, околу 100.000 муслимани или Бошњаци, а останатите жртви припаѓаат на Словенци, Евреи, Роми, Македонци и други.
Во периодите непосредно пред и по завршувањето на војната, џелатите на Тито убиле околу 50.000 Хрвати и околу 5.000 Срби и Црногорци, како и приближно исто толку Словенци.
Политички чистки и раскол со Сталин
Тито ја консолидираше својата моќ во летото и есента 1945 година, кога ја исчисти владата од некомунисти и одржа наместени избори кои го легитимизираа отфрлањето на монархијата. Новиот устав на ФНР на Југославија беше прогласен во ноември 1945 година.
Беа спроведени судења на заробени соработници, католички прелати, опозиционери, па дури и непроверени комунисти со цел да се обликува Југославија во советскиот калап.
Однесувањето на Тито почна да ги иритира властите во Москва, особено неговото водење на надворешна политика што не ја следеше Сталиновата политика. Во пролетта 1948 година, Сталин започна низа потези за да го исчисти југословенското раководство. Овој напор беше неуспешен бидејќи Тито ја задржа контролата над КПЈ, југословенската војска и тајната полиција. Сталин тогаш реши јавно да го осуди Тито. Во војна на зборови, економски бојкот и повремени вооружени провокации, Југославија беше отсечена од Советскиот Сојуз и неговите источноевропски сателити и постојано се доближуваше до Западот.
Го основа движењето на неврзаните
Западот понуди економска и воена помош за Југославија. До 1953 година, воената помош еволуираше во неформално здружување со НАТО преку трипартитен пакт со Грција и Турција, кој содржеше одредба за меѓусебна одбрана. По промените во Советскиот Сојуз по смртта на Сталин во 1953 година, Тито беше пред избор: или да продолжи со западниот курс или да се откаже од еднопартиската диктатура.
Заминувањето на Сталин го намали притисокот за поголема интеграција со Западот, а Тито сфати дека неговата внатрешна и надворешна политика се подеднакво оддалечени од двата блока. Барајќи на друго место за истомисленици, тој ги најде кај лидерите на земјите во развој. Преговорите со Египет и Индија во јуни 1956 година доведоа до поблиска соработка меѓу државите кои не беа вклучени во конфликтот Исток-Запад. Од неангажманот се разви концептот на активно неврзување – односно промоција на алтернативи на блок-политиката наспроти обичната неутралност. Првиот состанок на неврзаните држави се одржа во Белград под покровителство на Тито во 1961 година. Движењето продолжи и потоа, но Тито подоцна сè повеќе го губеше влијанието во Движењето на неврзаните.
Работничко самоуправување и чистки во комунистичката елита
Раскинувањето со Советскиот Сојуз, исто така, ја инспирираше потрагата по нов модел на социјализам во Југославија. На овие простори Тито, никогаш теоретичар, зависеше од идеолошките формулации на неговите поручници, особено на Едвард Кардељ. Но, тој го поддржа поимот за работничко самоуправување, отелотворено во формирањето на првите работнички совети во 1950 година. Во овој процес, централното планирање во советски стил беше напуштено и беа организирани централни агенции.
Самоуправувањето на работниците имаше важни последици за внатрешните односи во мултинационалната Југославија. Како што моќта продолжи да се префрла од федерации во републики, конзервативните централистички сили возвратија со создавање на расцеп во комунистичката елита. Во овој период Тито прво изврши чистка меѓу српските централисти, а потоа и во Хрватска. Чистката во Хрватска го дестабилизираше владеењето на Тито во индустриски најнапредната република Југославија.
Поради вицови за Тито на Голи оток
Титовите неистомисленици често беа отстранети од јавниот живот, а политичките противници завршуваа и на Голи оток. Една од нив беше 22-годишната новинарка Жена Лебл, која поради шега беше осудена на две и пол години затвор.
Во 2013 година, една од ретките написи за неа беше објавена од српска Политика, весникот во кој работеше сè додека не беше уапсена поради шегите на сметка на Јосип Броз Тито кои ги раскажуваше едно утро во редакцијата.
„Една колешка ѝ кажа шега за тоа како Југославија победила на меѓународен натпревар за цвеќе затоа што израснала бела темјанушка тешка 100 килограми, алудирајќи на песната „другар Тито, бела темјанушко, цела младост те сака“.“ Двајца удбаши доаѓаат по Лебл бидејќи, рекле, таа зборувала против Тито и не го пријавила јавниот непријател од кој го слушнала контроверзниот виц, и ја носат на Голи Оток каде што била од април 1949 до октомври 1951 година, ја замолиле да се премисли и да ја признае вината пед Здружението на новинари“, се вели во написот за Лебл објавен во Политика во јули 2013 година.
Кризата од 1960-тите и смртта на Тито во 1980 година.
Одговорот на Тито на кризите од 1960-тите и раните 70-ти беше да создаде систем на „симетричен федерализам“, во кој различни внатрешни правила и ритуали требаше да ја формализираат еднаквоста меѓу шесте српски републики и две автономни покраини. Овој систем, вграден во уставот од 1974 година, промовираше послаби и помали федерални единици на штета на големите две – Србија и Хрватска.
Незадоволството на Србија од независната улога доделена на нејзините автономни покраини и промоцијата на малцинскиот идентитет веќе се чувствуваше во последните години на Тито, но стана радикализирана по неговата смрт во 1980 година.
Според неговиот личен лекар, Тито имал „оклузивна ангиопатија која не била поради дијабетес“, што довело до ампутација на ногата. Во средината на февруари 1980 година, тој повеќе не можеше да зборува, а до крајот на животот беше на вентилатор и во вештачка кома. Тој почина на 4 мај.
По смртта на Тито, државната каса остана празна, а политичките опортунисти како Слободан Милошевиќ во текот на следната деценија во голема мера придонесоа за рушење на системот на Тито.
Херој или злосторник?
Д-р Јосип Михаљевиќ, историчар од Хрватскиот институт за историја во Загреб, пред неколку години за ДВ ја објасни улогата на Јосип Броз Тито.
„Во јавноста и дел од историографијата Тито е валоризиран од сосема спротивни гледишта. Некои автори ги истакнуваат само неговите негативности и предупредуваат на југословенскиот тоталитаризам. Од друга страна, има и такви кои го истакнуваат економскиот развој и меѓународната важност на Југославија. Ниту едно од нив не е спорно. Треба да се избегнува да се проучуваат работите од една перспектива, бидејќи тогаш немате целосна слика за некоја личност или историски настан. Едностраниот начин на прикажување на Јосип Броз ми е донекаде разбирлив.
Ако ја земеме историјата на 20 век и траумите што се случиле, ако сте ја имале траумата од Втората светска војна во вашето семејство во која фашистичките режими им направиле нешто лошо на вашите роднини, јасно е дека Тито како член на Анти -Фашистичката коалиција ви е поблиска и подобра. Ако некој е убиен од комунистичкиот режим, ќе имате негативна слика за Тито. Исто така, ако сте застапник на колективистички политички идеологии, можете да замижите пред злосторствата извршени од неговиот режим, а ако сте застапник на демократијата и политичкиот плурализам, нема да ја сметате меѓународната важност на Југославија за важна кога судија Тито“, рече Михаљевиќ.
„Да, тој е злосторник, бидејќи тој е одговорен за злосторствата што се случија на крајот на Втората светска војна и по неа. Но, тој е одговорен и за некои позитивни достигнувања“, посочува тој.
„Тито е типичен производ на времето во кое владееле екстремите“
Од временска дистанца од 40 години, германската историчарка Мари-Жанин Чалиќ напиша биографија од околу 400 страници. Тито бил „типичен производ на времето во кое владееле екстремите, кои тој лично ги доживеал и во чие обликување учествувал“.
Ниту во неговите „најлиберални“ фази Тито не беше демократ во западна смисла. По завршувањето на Втората светска војна, тој им дозволи на своите партизани сурово да се одмаздат на десетици илјади невини луѓе, вели таа.
Заслугата на Тито е неспорна дека по нападот на Хитлер на Југославија во април 1941 година, тој изгради партизанска војска, која на крајот ја доведе до победа во војната против противникот кој изгледаше речиси непремостлив.
„Тито беше единствениот врховен командант на антихитлеровската коалиција кој беше во воената зона во текот на целата војна“, вели Чалиќ. Неговата „непоколеблива верба во силата на сопствените постапки“, како и неговите организациски способности влијаеле и ги мотивирале партизаните.
„Животното дело на Тито беше уништено со потонувањето на Југославија во крвава војна“
Уште во средината на народноослободителната борба, Тито и неговите соработници ги формулираа принципите на новата Југославија како федерација на еднакви народи. Тито бил шармантен, пишува Чалиќ, „со својата непосредност освојувал луѓе со сосема различно општествено потекло и општествена положба“.
Германските канцелари Вили Брант и Хелмут Шмит стекнаа доверба во него – тие во Тито видоа важен партнер за нивната нова политика за намалување на тензиите во односите со Истокот.
Кога умре Тито, и влијанието и тагата на луѓето по неговата смрт беа вистински и искрени. Но, она за што најмногу се грижеше, Југославија, го надживеа за само десет години. Овде, пак, Чалиќ останува на површината кога накратко заклучува: „Кога Словенија и Хрватска еднострано прогласија независност на 25 јуни 1991 година, Југославија потона во крвава војна. Животното дело на Тито беше уништено“.
