По големата возбуда, и организацијата на свадбената веселба, младенците обично планираат да заминат на првото заедничко патување. Секој избира што му одговара и каде најдобро ќе се релаксира. Но, многумина се прашуваат како настанал овој обичај и тоа точно по венчавката.
Трагите од овој обичај водат од Сумерите кога на младата брачна двојка му било дадено она што било највредно во тоа време - мед. Обичајот диктирал дека следниот месец младите ќе се посветат еден на друг и создавање на потомство. Некаде, невестата била киднапирана и следниот месец младоженецот ја криел од лутите роднини а за тоа време тие јаделе мед.
Во 5 - тиот век, различни култури го практикуваа лунарниот календар и сé било одредено според него. После свадбената веселба, брачната двојка се повлекувала до следниот месец. Во тоа време, младенците пиеле разни природни напитоци , за кои се верувало дека имаат афродизијачки својства. Овој обичај постоел и во Вавилон.
Етимологијата на самиот збор е многу јасна: месец кога млад брачен пар ужива да живее заедно, кога нивниот живот е меден. Овој збор за прв пат беше снимен во 1542 година кога Семјуел Џонсосн напишал:
“Првиот месец по венчавката, кога нема ништо друго освен нежност и задоволство”.
Англиската монета „меден месец“ тогаш често била користена во саркастична смисла, со предупредување дека кога згаснува Месечината, исто така згаснува и љубовта.
