Самите симболи се антички, а асоцијациите што им се припишуваат датираат од раѓањето на првата цивилизација.
Античките луѓе, откако забележале како движењата на небесните тела, Сонцето и планетите влијаат на нашата планета, почнале да веруваат дека постои причинско-последична врска. Логично, древните мудреци почнале да го проучуваат небото со цел подобро да предвидат и да се подготват за иднината. Тие, исто така, почнале да ги поврзуваат разните небесни тела со нивните моќни богови – Меркур, Венера, Марс, Зевс (Јупитер) и Хрон (Сатурн).
Секое небесно тело, заедно со својот бог, исто така било поврзано со одреден метал. Така, на пример, Сонцето (Хелиос) било поврзано со злато, Марс (на грчки Турос) со железо, а Венера (кога се гледала како ѕвездата Деница – фосфорос) со бакар.
Пишувајќи за овие метали, Грците ги наведувале имињата на нивните богови, а потоа, како и сега, тоа било направено со цитирање комбинација на букви. По некое време, се појавиле кратенки; на пример, релевантни за Марс (Турос) и Венера, односно Деница (Фосфорос):
