Мишел Ендо работела како асистент во истражувачката станица Амундсен-Скот, која е најблиску до Јужниот пол, каде што сонцето заоѓа и изгрева само еднаш годишно.
32-годишната девојка од Сан Франциско во ноември минатата година работела како менаџер на сектор во хотел за да може без преголеми дополнителни трошоци да го посети Јужниот пол.
Таа е една од 261 жена кои го доживеале Јужниот пол во текот на неговите темни зимски месеци од мај до август.
Незамисливо студенило
„Очигледно е ладно на Јужниот пол, но е постудено од вообичаеното. Нашето најстудено оваа зима беше -41°C, со студен ветер и -65°C на крајот на јуни. Неверојатно е како телото се прилагодува и одеднаш -45°C се чувствуваат нормално. Тешко е да се опише“, рече Ендо.
Надворешната температура на Јужниот пол редовно достигнува повеќе од три пати поголема од температурата на комерцијалниот замрзнувач – кој работи на околу -15°C.
Мишел откри дека проблемот не бил само студот, туку и требала најмалку една недела да се навикне на надморската височина од 2.885 метри.
„Висината исто така се менува според притисокот, па можете да заспиете на 3.000 метри, но потоа да се разбудите на 3.500 метри“, рече Мишел, додавајќи:
„Сите работиме и живееме во иста зграда, па додека во реалниот свет можеш да си ја завршиш работата за тој ден и да си одиш дома, тоа го немаме на Јужниот пол“.
Регионот има шест сончеви месеци помеѓу ноември и февруари, период познат како австралиско лето.
По неколку месеци „самрак“, на 10 мај поларниот регион потонува во 24-часовна темнина околу шест месеци.
Ова може да доведе до состојба позната како „зимски мозок“, објасни Мишел и призна дека сè уште се бори со тоа, иако нејзината работа на Јужниот пол заврши во ноември.
Таа моментално се одмара во Нов Зеланд неколку недели пред да се врати во Америка на Божиќ.
„Ние не сме толку силни психички како кога првпат пристигнавме. Дури и сега, една недела откако заминав, се мачам со комуникацијата. Кога пред некој ден нарачував чај во кафуле, морав да ја замолам кутрата келнерка да повтори три пати затоа што можев да ги слушнам зборовите што ми ги кажува, но едноставно не можев да имам смисла“, објасни таа.
Им било дозволено да се тушираат двапати неделно
Она што најмногу ѝ недостигало на Мишел е тоа што можела да се истушира подолго време, а тоа било првото нешто што го направила по нејзиното враќање.
„На Јужниот пол ни се дозволени само два туширања од две минути неделно. Да се вратам во реалниот свет и да стојам под топол туш онолку долго колку што сакам е неверојатно“, рече таа.
Но, и покрај тешкотиите, таа уживала во уникатните и неверојатни искуства што ги нуди Јужниот пол.
„На Божиќ утро истрчавме забавно на нашата станица наречена „Трка околу светот“. Тоа е патека од пет километри што го обиколува географскиот Јужен Пол, така што учесниците можат да трчаат низ сите 24 временски зони. Некои учесници го сфаќаат сериозно, додека други како да се облечам во забавни костими или комбинезони за да го направам тоа“, рече Мишел.
Таа откри дека минатата година на сите им доставиле мали кесички со бонбони ноќта пред Божиќ, па сите се разбудиле со подарок.
„Тоа се малите нешта што прават разлика таму и навистина го зголемуваат моралот“, додаде таа.
Тимот постави и вештачка елка и уживаше во божиќната вечера подготвена од готвачите на нивната истражувачка станица.
„Зимските месеци на Јужниот пол се генерално порелаксирани бидејќи екипажот не се менува од средината на февруари до крајот на октомври. Бидејќи Божиќ е мојот омилен празник и имаше многу големи обожаватели, решивме да направиме еден месец долга прослава во јули. Имавме повеќе време да ја украсиме станицата и да влеземе во божиќниот дух“, додаде таа.
Нејзината омилена работа била да ја гледа Aurora Australis или јужните поларни светла.
„Не сум го видела од септември, но искрено, искуството беше неописливо. Мислам дека никогаш повеќе нема да видам или доживеам нешто слично на Аурора што ја имавме на Јужниот пол“, рече Мишел, која работела во истражувачка станица како асистент од 3 ноември 2022 година до 16 ноември 2023 година.
