Дали им се заблагодарувате на возачите на автобусот за безбедно и пријатно возење? Да, знаеме, има и такви кои не заслужуваат, но се трудиме да се концентрираме на убави нешта. Овде тоа не е вообичаена практика, иако е сосема нормално да се заблагодариме на продавачката, лекарите, наставниците...
Но, што е со оние кои ги поминуваат деновите сами зад волан, држејќи ги животите и кариерата (бидејќи важно е да не доцнат на работа) на своите патници во свои раце?
Во некои земји тоа е сосема нормално. На пример, често ќе имате можност да го видите ова во Ирска, Англија, Канада, Нов Зеланд, делови од Соединетите Американски Држави...
Британците сами велат дека се склони кон љубезни гестови. Затоа тие имаат тенденција да им се заблагодарат на продавачите (дури и кога не купуваат ништо) или дури и на шефот на крајот од работниот ден.
Од друга страна, кога на интернет форумите се постави прашањето за заблагодарување на возачите на автобуси, се огласи и Балканот кој веднаш спомна неколку работи. Првото е што возачите на автобуси често се нервозни и не возат добро, а второто е што самиот распоред на автобусите не го дозволува тоа, бидејќи излегувањето низ првата врата е забрането.
Се вмешаа и жители на Индија кои на шега додадоа дека комуникацијата со возачот е сосема нормална во Индија - расправија за билетот, цената на билетот, местото каде што треба да застане автобусот за да се симнат патниците и слично.
Ниту Финците, ниту Сингапурците, кои се водат од мислењето дека „возачите и онака само си ја вршат работата“, не се особено благодарни.
На крајот од дискусијата, возач на автобус од Лондон се јави и рече дека ги цени овие мали, но важни гестови од се срце. „Секојдневно наидуваме на секакви ситуации, а често гледаме и тешки сообраќајни несреќи. Работата е стресна и по долг напорен ден, малку „благодарам“ значи многу – верувајте ми“.
