Ги омина сите кругови на селекција, се подготви, даде максимум, остави добар впечаток – и потоа: тишина. Никој не се јавува, нема мејл, нема одговор ни на пораките. Се чувствуваш како да не си ни постоел.
Игнорирањето на кандидатите по интервју станува сè почеста појава и тоа не само што е непрофесионално, туку и длабоко разочарувачки. Токму тоа игнорирање вообичаено без никакво објаснување ја руши довербата не само во одредена компанија, туку и во целиот пазар на труд.
Процесот обично почнува оптимистички. Го праќаш своето CV, те повикуваат на интервју, се запознаваш со луѓе од компанијата, правиш тестови, вложуваш време и надеж. Сѐ изгледа како да оди во добра насока. И кога конечно почнуваш да се надеваш дека си избраниот кандидат комуникацијата едноставно престанува.
Нема повратна информација, нема дури ни едноставно „ви благодариме што учествувавте“. Игнорирањето не само што остава впечаток на несериозност, туку може да предизвика и чувство на искористеност кај кандидатите. Луѓето вложуваат време, енергија, знаење – и заслужуваат барем одговор.
Овој начин на однесување, колку и да изгледа како последица на „брз живот и премногу апликации“, често зборува за нешто подлабоко: за внатрешна неорганизираност, слаба комуникациска култура, па дури и за недостиг на етика и почит кон човечкиот труд.
Игнорирањето може да значи многу работи. Можеби компанијата одбрала друг кандидат, можеби процесот е стопиран, можеби се менуваат приоритети. Но во секој случај, одговорот дури и негативен е елементарна културна норма.
Во време кога секоја компанија се натпреварува за таленти, игнорирањето по интервју не е само непрофесионално – тоа е лош employer branding. Зашто начинот на кој една компанија се однесува со кандидатите, најчесто е показател за тоа како ќе се однесува и со вработените.
Затоа, ако си игнориран – не ја губи вербата во себе. Не значи дека не си добар. Често значи дека не си бил на вистинското место. Или, уште подобро: дека си избегнал средина што не го цени фер односот.
Кандидатите се луѓе, не бројки. И секој заслужува да биде третиран со минимум почит. Игнорирањето не е одговор. Тоа е црвен аларм.